Janina Kaniuczak co to znaczy Kim jest Kaniuczak Janina profil. Informacje o KANIUCZAK JANINA dane kontakt. Osoba Kaniuczak Co to znaczy Historia Nazwisko Ludzie Kim jest Kaniuczak Janina Zanim wyświetlimy informacje o koncie Kaniuczak Janina, to najpierw zapoznaj się z pochodzenie nazwiska Kaniuczak: od kania ‘ptak drapieżny z rodziny sokołów’ lub od staropolskiego imienia Kanimir. Znaczenie nazwiska Kaniuczak geneza. W kraju mieszka 46 osób z rodzin o nazwisku Kaniuczak. Przed zebraniem danych z Internetu o Kaniuczak Janina, to wcześniej przeczytaj znaczenie imienia Janina Pochodzenie imienia kobieca forma imienia -> Jan. Imię w tej formie pojawiło się w Polsce dopiero w XIX wieku. Przedtem było znane jako Jana albo Joanna. ZDROBNIENIA: Janeczka, Jania, Janinka, Janka, Jańcza, Jasia, Jaśka, Nina. INNE FORMY: Anita, Jana, Joana, Joanna, Nina, Żanna. OBCE FORMY: Joanna (z łaciny:), Jane, Jean, Joan, Jayne (z angielskiego:), Johanna, Hanne (niem.), Jeanne (fr.), Juana (hiszp.), Gianna, Giovanna (wł.), Ivana, Ioanna, Janina (ros.), Ivana, Jana (czes., słowac.), Ivana, Ivanka, Jana, Janka, Jovanka ( Janka, Johanna, Hanna, Ivána (węg.).PATRONKA:Św. Joanna dArc, fr. bohaterka narodowa (141231).ZNANE POSTACIE:Jane Austen, poetka (z angielskiego:) (16 XII 177518 VII 1817). Jeanne Franoise Adlade Rcamier, organizatorka salonu literackiego w Paryżu (17771849). Janina Korolewicz-Waydowa, ogromna śpiewaczka operowa, dyr. Opery Warszawskiej (3 I 187620 VI 1955). Janina Broniewska, rzeźbiarka pol. (ur. 1886). Janina Porazińska, poetka pol. (29 IX 18822 XI 1971). Janina Karaś (pseudonim Jadwiga Berg), major pol. (3 V 190325 X 1948). Janina Romanówna, aktorka pol. (9 X 190411 X 1991). Joan Crawford, właśc. Lucille Eay Leseur, aktorka amer. (23 III 190410 V 1977). Janina Kulczycka-Saloni, historyk literatury pol. (29 VI 191226 VII 1998). Jane Wyman, właśc. Sarah Jane Fukls, aktorka amer. (ur. 1914). Janina Jarzynówna-Sobczak, choreograf pol. (ur. 28 I 1915). Janina Leskiewiczowa, historyk pol. (ur. 1917). Janina Stano, pol. śpiewaczka operowa (ur. 26 VII 1919). Janina Garścia, kompozytorka pol. (ur. 12 III 1920). Janina Kraupe-Świderska, malarka pol. (ur. 1921). Jeanne Moreau, fr. aktorka filmowa (ur. 23 I 1928). Jean Simmons, aktorka (z angielskiego:) (ur. 1929). Janina Teresa Abramowska, filolog pol. (ur. 1933). Jayne Mansfield, właśc. Vera Jayne Palmer, aktorka amer. (19321967). Janina Zającówna, poetka pol. (ur. 1933). Jean Seberg, aktorka amer. (19381979). Jane Fonda, amer. aktorka filmowa (ur. 21 XII 1937). Janina Jankowska, dziennikarka pol. (ur. 1 V 1939). Janis Joplin, amer. wokalistka rockowa (19 I 19434 X 1970). Joan Baez, amer. piosenkarka (ur. 9 I 1941). Jane Seymour, (z angielskiego:) aktorka (ur. 1951). Janina Ochojska, działaczka socjalna (ur. 1953). Jane Campion, nowozel. scenarzystka i reżyserka (ur. 30 IV 1954). Janina Paradowska, pol. SZTUKI:Janina de Lamare z powieści Historia jednego życia G. de Maupassanta. Jane Eyre z powieści Dziwne losy Jane Eyre Ch. Bront. Janina Orłowska z dylogii powieściowej W. Reymonta Komediantka i Fermenty (1896-97). Jane de Marple z powieści kryminalnych A. Christie. Janka Birmin z powieści S. Dygata Jezioro Bodeńskie (1946).NA EKRANIE:video Jane Eyre wg pow. Ch. Bront w reż. F. Zeffirelliego (1996), rolę Jane odtwarzała Charlotte Gainsbourg. Ekranizacja pow. Komediantka W. Reymonta w reż J. Sztwiertni (1986), rolę Janki Orłowskiej grała Małgorzata Pieczyńska. :video wg pow. Jezioro Bodeńskie S. Dygata w reż. J. Zaorskiego (1985).W POEZJI:Niezbyt szczęśliwe imię. Znamionuje osobę wrażliwą,o sercu czułym i nadzwyczaj źle bronionem:dzieckiem boi się nocy, samotności, zwierząt, można mówić do niej szorstko podniesionym tonem (...)Kazimiera Iłłakowiczówna, Janina Pochodzenie imię Janina geneza. Drzewo genealogiczne JANINA KANIUCZAK. Lista krewnych i najbliższa rodzina z akt osobowych: siostra Janina Kaniuczak, brat Janina Kaniuczak, wujek Janina Kaniuczak, stryjek Janina Kaniuczak, ciotka Janina Kaniuczak, wnuk Janina Kaniuczak, ojciec Janina Kaniuczak, matka Janina Kaniuczak chrzestna. To tyle jeśli chodzi o stopień pokrewieństwa, a teraz możliwe zawody i wykształcenie: ksiądz Janina Kaniuczak, magister inżynier Janina Kaniuczak, profesor Janina Kaniuczak, lekarz Janina Kaniuczak doktor. Dodatkowo posiadamy zapisy: Pan Janina Kaniuczak; Pani Janina Kaniuczak; Panna Janina Kaniuczak; Mężczyzna Janina Kaniuczak; Kobieta Janina Kaniuczak wdowa w archiwum danych. Nazwisko na wspak to Kazcuinak aninaj odwrotnie wyraz. Częste błędy w pisowni Pani Kaniuczak Janina: Knaiuczak, Kaniuczaka, Kaniuczakowie. Janima. . Takie pomyłki znajdujemy typowo w Internecie. Spróbuj napisać na @ a potem wejdź na stronę albo również na Potencjalny adres mailowy, którym może się posługiwać: Email janina-kaniuczak@ Email janina-kaniuczak@ Email janina-kaniuczak@ Email janina-kaniuczak@ Email janina-kaniuczak@ Email janina-kaniuczak@ Email janina-kaniuczak@ Spróbuj wejść na poniższe domeny, aby sprawdzić, czy zostały wykupione: Strona internetowa: Strona internetowa: Strona internetowa: Strona internetowa: Strona internetowa: Strona internetowa: Strona internetowa: Strona internetowa:sekretarz » drapieżny ptak afrykański. sekretarz » drapieżny ptak afrykański z rodziny sekretarzy, z rzędu szponiastych. sekretarz » drapieżny ptak o stalowoszarym upierzeniu żyjący w afryce. sekretarz » drapieżny ptak z Afryki. sekretarz » funkcja w instytucji naukowej, organizacji politycznej. sekretarz » funkcja w organizacji Accipiter – Zbiorcza nazwa dla jastrzębiowatych Antenaire – Dziczek złapany w okresie od stycznia do marca. Apel – Stan ptaka, w którym wykazuje ogromną chęć polowania i znakomicie reaguje na nasze prośby. Astroturf – Wykładzina w rodzaju „sztucznej trawki” stosowana na siedziskach celem profilaktyki przeciw grubym łapom oraz ułatwiająca utrzymanie siedziska w odpowiednim stanie higienicznym. Aylmeri – Rodzaj pęt wynalezionych przez Guy’a Aylmer. Składają się z dwóch części: szczepek oraz pęt. Szczególnie użyteczne przy sokołach oraz ptakach polujących w gęstych zaroślach jak np. krogulec czy jastrząb. Umożliwiają wyjęcie pęta ze szczepki co uniemożliwia ptakowi zaplątanie się np. w zaroślach. Dodatkowo dzięki dodatkowej osi obrotu są mniej podatne na skręcanie jak pęta tradycyjne. Bal-Chatri – rodzaj pułapki do chwytania ptaków drapieżnych stosowana głównie w krajach arabskich. Składa się z „kosza” w którym znajduje się często żywa przynęta oraz dużej ilości pętelek, w które zaplątuje się ptak usiłujący złapać zdobycz. W Polsce stosowanie tego typu sieci jest nielegalne. Bałwanek – Jest to rodzaj wabidła. Dawniej wypchana skóra ssaka. Symuluje zwierzynę naziemną poprzez ciągnięcie go za sobą na długim sznurku. Bawon (św.) – Patron sokolników znany z hulaszczego trybu życia, który prowadził do czasu śmierci żony i jego nawrócenia się – został wówczas benedyktynem. Bawona oskarżono o kradzież białego sokoła, co w owych czasach było karane śmiercią na szubienicy. Kiedy wyrok miał być wykonany, nadleciał zagubiony sokół i usiadł na szubienicy. Biały ptak – symbol niewinności – dowodził niewinności Bawona. Sam święty uznał to za znak od Boga. Święty Bawon patronuje sokolnikom, diecezji w Gandawie i miastu Haarlem, gdzie uznawany jest za wybawcę. W 1268 roku miasto znajdowało się pod oblężeniem, kiedy ukazał się na niebie święty Bawon z mieczem w prawej i sokołem w lewej ręce. Wystraszyło to oblegających miasto, którzy natychmiast uciekli, a mieszkańcy Haarlem obrali sobie Bawona na patrona. Berło – Rodzaj siedziska dla ptaka. Jest to drewniany, okrągły klocek zwieńczony korkiem lub inną wykładziną (np astroturfem) i umieszczony na pręcie wbijanym w ziemię (typ arabski) tworząc w przekroju literę T. Berło może być też do stosowania we wnętrzach – wówczas zamiast stalowej szpicy posiada podstawę do postawienia na podłodze. Biały ptak – Pierwotnie dotyczyło jastrzębia w wieku powyżej pierwszego pióra. Gatunek ten w pierwszym roku ma dużo ciemniejsze upierzenie na piersi, począwszy od drugiego roku życia (po przepierzeniu) zyskuje dużo jaśniejszą pierś. Obecnie często pod tym określeniem rozumie się również białozora w jasnej odmianie lub jasne hybrydy tego gatunku. Białozór – Jeden z najbardziej cenionych w sokolnictwie gatunków, łac. Falco rusticolus. Duży sokół występujący głównie na terenach subarktycznych. Wykorzystywany szeroko w sokolnictwie arabskim, w związku z czym spotyka się wiele odmian barwnych od bardzo jasnych do bardzo ciemnych. Co więcej w hodowli jest często krzyżowany z innymi gatunkami jak raróg czy sokół wędrowny. Birkut – Bielik – gatunek ptaka drapieżnego łac. Haliaeetus albicilla. Nie jest orłem lecz należy do podrodziny orłanów. Dawniej używany w sokolnictwie ze względu na swoje rozmiary niemniej żywi się głównie rybami i padliną. Obecnie praktycznie nie spotykany na rękawicach sokolników za wyjątkiem nielicznych ośrodków z pokazami sokolniczymi. Blejty – Odchody ptaka drapieżnego. Zwykle składają się z dwóch części – jasnej/białej (kwas moczowy) oraz ciemnej/zielonej (kał). Fachowo określa się je mianem kałomoczu. Na podstawie odchodów można określić stan zdrowia ptaka lub w pewnym stopniu jego kondycję (np. zielony kał świadczy o pustym żołądku). Blok – Jest to rodzaj siedziska dla ptaka łowczego – podobny do berła jednak różniący się od pierwowzoru tym, iż drewniana część sięga do samej ziemi. Bramka – Rodzaj wysokiego siedziska do trzymania ptaka na krótko. Składa się z drewnianego stelażu i naciągniętego nań płóciennego ekranu. Szczególnie użyteczne przy nerwowych ptakach w pierwszych etapach układania. Stosowane często podczas układania jastrzębi. Brożek – używany dawniej rodzaj niewielkich sieci stosowanych głównie do łowienia ptaków (często z „przynętą” w postaci posadzonego obok ptaka drapieżnego lub sowy np. puchacza). W krajach arabskich tego typu sieci nazywane bywają Dho-gazza. Aktualnie w Polsce stosowanie sieci łowieckich do łapania ptaków jest nielegalne. Bujanie – Fragment lotu ptaka, w którym zawisa on nieruchomo w powietrzu wykorzystując do tego wiejący z naprzeciwka wiatr. Bystrzenie – inaczej kukanie. Charakterystyczne poruszanie głową (głównie przez sokoły) sygnalizujące zainteresowanie w kierunku patrzenia. Cęgi – element łapy ptaków drapieżnych – tworzą je pierwszy palec wraz z kantakiem (tylny palec) i stanowią najbardziej rozbudowaną i najsilniejszą jej część. Oba palce tworzące cęgi zakończone są największymi szponami. W szczególności cęgi rozbudowane są u jastrzębiowatych, u których stanowią podstawowy oręż (w wypadku sokołów jest to raczej dziób). Cherrug – Raróg, inaczej zwany też saker. Ptak drapieżny z rodziny sokołowatych. Łacińska nazwa Falco cherrug. Ptak używany często w sokolnictwie arabskim (jest sokolniczym symbolem narodowym w ZEA). Więcej informacji patrz „saker”. Chuć – Patrz apel. Chwal ćwik – Pozdrowienie sokolników. Oznacza ono chwalenie ćwika czyli zaprawionego w łowach i doskonale polującego ptaka łowczego. Cieki – Nogi kuraków (bażant, kuropatwa, pardwa itp.). Wbrew pozorom nie służą tylko do uciekania – bażant potrafi się nimi doskonale bronić kopiąc napastnika. Cień – Patrz bałwanek czyli rodzaj wabidła. Dawniej wypchana skóra ssaka. Symuluje zwierzynę naziemną poprzez ciągnięcie go za sobą na długim sznurku. Czapeczka – inaczej karnal. Służy do zakrywania ptakowi łowczemu oczu aby go uspokoić. Stosowane głównie w wypadku sokołów. Czatowanie – inaczej wyczekiwanie. Fragment lotu ptaka (najczęściej sokoła), w którym krąży on wysoko nad sokolnikiem oczekując na wypłoszenie zwierzyny. Czerwony ptak – Jastrząb w pierwszym, młodocianym upierzeniu. Młode ptaki tego gatunku są brązowo-rdzawe i dopiero po pierwszym pierzeniu osiągają jaśniejszy stalowo-biały kolor. Czuć bluesa – O ptaku, który dobrze poluje i szybko się uczy. Czysty ptak – Ptak, który w wyniku długotrwałego układania i zaprawy w polu nabył dużej śmiałości i pewności podczas polowania. Ćwik – Stary ptak myśliwski, doskonale oswojony i zaprawiony w łowach potrafiący poradzić sobie nawet z najbardziej wymagającą zdobyczą. Długoskrzydłe – Zbiorowe określenie sokołów. Związane z charakterystycznymi długimi i szpiczastymi skrzydłami jakie posiada ta grupa ptaków. Dłużec – Linka rzemienna wykrojona z jednego lub zszywana z kilku kawałków skóry. Używany podczas zaprawiania ptaków myśliwskich do łowów, a także do polowań z lataczami i z siecią. Dłużce mierzyły od 12-15 łokci. Umieszczano na nim znaki identyfikujące właściciela ptaka myśliwskiego; obecnie używa się linek alpinistycznych bądź żeglarskich ze sztucznych włókien, które są łatwiejsze w utrzymaniu, trwalsze a co za tym idzie – bezpieczniejsze. Dosiad – Moment, kiedy ptak sczepia się ze zdobyczą. Drgubica – Patrz podgrub. Drut – Patrz telemetria. Dziczek – inaczej dziwok. Ptak łowczy przed schwytaniem przebywający na wolności, zaprawiony na swobodzie w samodzielnym zdobywaniu łupu, lecz jeszcze przez sokolnika nie ukrócony i nie unoszony. Nazywano tak również ptaki unoszone, lecz ciągle w pierwszym piórze. Dziczek wolierowy – młody ptak drapieżny wykluty i odchowany w wolierze hodowlanej przez swoich lub zastępczych rodziców. Dziwek – Patrz dziczek. Dziwocza – Rodzaj sieci łowieckich. Dziwok – Ptak łowczy przed schwytaniem przebywający na wolności, zaprawiony na swobodzie w samodzielnym zdobywaniu łupu, lecz jeszcze przez sokolnika nie ukrócony i nie unoszony. Nazywano tak również ptaki unoszone, lecz ciągle w pierwszym piórze. Czasami odnoszono tą nazwę do sokoła wędrownego. Dzwoneczki sokolnicze – Kształtu kulistego, małe dostosowane do siły ptaka łowczego. Lekkie, z zarazem dźwięczne. Kopułki dzwoneczków wykonywano z twardego srebra, wewnątrz znajdowała się kulka ołowiana. Rzemykiem przywiązywano je do lewej nogi. Ułatwiały znalezienie ptaka po dosiadzie zwierzyny w wysokich trawach, chaszczach lub zasiewach. Obecnie używa się różnych stopów metali, np. miedzi, a nawet złota. Powstały również dzwoneczki elektroniczne zasilane baterią i oprócz dźwięku generujące również impulsy świetlne. Feston – Tnące krawędzie dzioba jastrzębia. Gałęźnik – Młody ptak, który jeszcze nie lata, ale opuścił już pielesz i przebywa w jego pobliżu, skacząc po okolicznych gałęziach. Falcatio – Patrz sokołowe. Falconarius – Patrz sokolnik. Genti – Dziczek złapany pomiędzy marcem a majem. Gniazdosz – Pisklę, które ostatnie opuściło pielesz. Gniazdownik – Ptak, którego proces układania rozpoczął się, kiedy był jeszcze pisklęciem. Gniezdnik – Patrz gniazdownik. Grube łapy – Choroba ptaków drapieżnych. Grzęda – Patrz berło. Gyrsaker – sokół, hybryda raroga stepowego z białozorem. Hagard – Ptak złapany jako dorosły osobnik lub dziczek odłowiony w okresie pierzenia w drugie pióro. Harris – Myszołowiec towarzyski (łac. Parabuteo unicinctus) gatunek ptaka z rodziny jastrzębiowatych, który zyskał olbrzymią popularność wśród sokolników na całym świecie. Jest to bardzo wszechstronny i inteligenty ptak łowczy nadający się doskonale w szczególności do odstraszania ptactwa metodami sokolniczymi ponieważ łatwo go oswoić z miejskim zgiełkiem. Herpeswiroza – Wirusowa choroba ptaków drapieżnych błyskawicznie zabijająca ptaka, wywoływana przez wirusy z grupy Herpes. Hubert (św.) – Patron myśliwych. Hybryd – Sztuczna krzyżówka dwóch różnych gatunków ptaków drapieżnych. IAF – (International Association for Falconry) – Międzynarodowe Stowarzyszenie na rzecz Sokolnictwa i Ochrony Ptaków Drapieżnych, które skupia kluby sokolnicze poszczególnych krajów i reprezentuje ich interesy na arenie międzynarodowej. Imprint – Ptak uwarunkowany na człowieka. Inbred – Chów wsobny. Janczarki – Patrz dzwoneczki sokolnicze. Jangoli – Rodzaj uprzęży stosowanej przez arabskich sokolników do wyrzucania rarogów w kierunku zwierzyny, dzięki czemu nadają im większą prędkość początkową. Podobne urządzenie było stosowane przez hindusów dla jastrzębi. Jastrzębiarstwo – Patrz sokolnictwo. Jastrzębiarz – Sokolnik specjalizujący się w polowaniu z jastrzębiami. Jednodniówki – Pospolita nazwa kurczaków jednodniowych. Kabłąk – Patrz pałąk. Kantak – Tylny palec wraz ze szponem. Kantarek – Szczękowa część karnala lub część głowy ptaka. Kapa – Patrz karnal. Kaptur – Patrz karnal. Kapturek – Patrz karnal. Karnal – Zasłania oczy ptaka myśliwskiego podczas łowów. W ten sposób pozbawia się go możliwości atakowania zwierzyny, której myśliwy nie chce zdobyć. Zdejmowano kapturek dopiero w momencie, gdy ptak miał zaatakować. Istniały zasadnicze różnice w kroju i kształcie kapturków w różnych okresach i krajach; wyróżnia się obecnie trzy podstawowe koje karnali: arabski, holenderski i indyjski. Karwasz – Rodzaj tuby z miękkiego materiału nakładanej na rękę, na której nosi się ptaka. Stosowany powszechnie przez arabskich sokolników. Kikanie – Patrz kukanie. Klatka szczeblasta – Pomieszczenie ogrodzone prętami drewnianymi i podobnie nakryte, znajdujące się najczęściej na podwórzu, przeznaczone dla ptaków myśliwskich. Kneflik – Patrz koreczek. Kogut – Określenie opisujące samca kuraków (np. bażanta). Kojec – Patrz klatka szczeblasta. Kominek – Wybieg stosowany przez zające polegający na silnym wybiciu się w górę celem uniknięcia, dosiadu drapieżnika. Kondycja – (wg M. Cieślikowskiego) To stan fizjologiczny ptaka łowczego umownie określany jego masą (pot. ciężarem). Wyróżniamy cztery podstawowe rodzaje kondycji: łowczą, spoczynkową, pierzeniową i rozrodczą. Każda z nich może być wysoka, średnia lub niska. Kondycja łowcza charakteryzuje się z kolei czterema rodzajami pasji łowieckiej, rozumianej jako nastawienie psychiczne do polowania, czyli chęci gonienia zwierzyny. I tak można tu wyróżnić dużą, średnią i małą pasję łowiecką oraz brak pasji łowieckiej. Każdy sokolnik powinien dążyć do tego, aby jego ptak miał dużą pasję łowiecką w wysokiej kondycji łowczej. Koreczek – Wykonuje się go na końcu pęt lub rzemyków od karnala poprzez kilkukrotne zwinięcie paska skóry. Krętlik – Patrz werblik. Krótkoskrzydłe – Zbiorowe określenie wszystkich jastrzębi. Kukanie – Huśtanie przez sokoła głową w górę i dół oznajmiające jego zainteresowanie czymś, na co patrzy. Kura – Potoczne określenie kuropatwy, a także termin opisujący samicę kuraków (np. bażanta). Lanner – Raróg górski. Laneret – Samiec raroga górskiego. Laska – Patrz berło. Latacze – Rodzaj sieci łowieckich. Le sacret – (fran.) Patrz tiercelet. Lotki – Pióra ptaka w skrzydłach, rozmieszczone w kilku (2/3) rzędach. Łupież – Patrz bałwanek.. Maisz – Patrz maiż. Maiż – Młody, niedoświadczony jeszcze i mało wprawny w łowach ptak myśliwski. Mangla – Patrz karwasz. Maniak – Patrz bałwanek. Mener – Opiekun psa myśliwskiego. Martwy szlak – Patrz pokot. Nadkłucie – Pierwsze pęknięcie skorupki jajka wykonane przez wydostające się pisklę. Nakrywanie – Ptak rozkładający skrzydła usiłując w ten sposób zasłonić zdobycz lub wabidło przed sokolnikiem. Często takiemu manewrowi towarzyszy krzyczenie. Napuszczanie – („w pole noszenie”) – kończy czwarty etap układania ptaka myśliwskiego do polowania, oznacza wypuszczenie go na zwierzynę już na łowach. Nurek – Ptak łowczy, najczęściej sokół, który potrafi podczas ataku na czaplę uniknąć jej nastawionego w górę dzioba i „nurkując” pod nią chwycić od spodu za pierś. Nauczenie tego manewru sokoła uważane było za szczyt doskonałości tresury ptaka Oblot – Polega na umieszczeniu jeszcze nie latającego pisklęcia w sztucznym gnieździe, a następnie pozwoleniu mu na latanie po okolicy, po czym odłowieniu i rozpoczęciu układania jak dziczka. Obręcz – Urządzenie stosowane podczas ukracania ptaków drapieżnych, podczas ich układania do łowów, także niekiedy dla ptaków już unoszonych jako miejsce ich spoczynku w sokolarni, sieni czy krużganku. Wykonywane z drewna były zawieszane na sznurze u sufitu. Odprawa – Część łupu zdobytego na łowach przez ptaka myśliwskiego (np. głowa, skrzydła) lub podawane w zamian jako nagroda za dobry dosiad: kawałki wątroby bydlęcej, wróbel itp. Ogłaskanie – Patrz unoszenie. Okulary – Patrz karnal. Pałąk – Rodzaj niskiego siedziska wbijanego w ziemię wyglądającego jak półkole. Pelerin – Dziczek złapany w okresie pomiędzy wrześniem a grudniem. Pęca – Patrz przedłużacz / dłużec. Pęcina – Patrz dłużec. Pęczca – Patrz dłużec. Pęta – Krótkie paski rzemienne przywiązywane do nóg ptaka łowczego. Pętca – Patrz przedłużacz. Pielesz – Gniazdo ptaka drapieżnego. Pierwszorzędówki – Lotki pierwszorzędowe. Pierzenie – Coroczna, całkowita lub niecałkowita wymiana piór, trwa przeważnie kilka miesięcy, w czasie których pióra są stopniowo zrzucane i zastępowane nowymi. Pikowanie – Manewr, w którym ptak na dużej wysokości zwija skrzydła i zaczyna gwałtownie opadać celem nabrania prędkości potrzebnej do złapania zdobyczy lub wabidła. Pióro – Określa ptactwo łowne. Może też informować o wieku ptaka, np. ptak w piątym piórze = pięcioletni. Piórowanie – Czynność polegają na wyskubywaniu przez drapieżnika piór z martwej ofiary. Pochewki piórowe – Tworzą się wokół podstawy rosnącego pióra – są ukrwione. Po zakończeniu wzrostu wyłuszczają się. Podchodzenie – Czynność zbliżania się do ptaka siedzącego na wabidle/zdobyczy. Podczos – Podpórka, widełki z drzewa do podtrzymywania ręki z ciężkim ptakiem łowczym, np. orłem. Był przytwierdzany do łęku siodła lub pasa myśliwskiego. Podebrać – Wziąć ptaka na rękawicę z wabidła/zdobyczy lub siedziska. Podgniezdnik – Patrz gałęźnik. Podgrub – Rodzaj sieci do odławiania ptaków. Pokot – Zwierzyna upolowana podczas łowów. Zwyczaj myśliwski polegający na oddaniu czci poległej zwierzynie – na zakończenie polowania wykłada się je na świerkowych gałęziach i odgrywa sygnały myśliwskie. Pokrywy – Pióra pokrywowe. Polowanie pod pierzem – Łowy z użyciem ptaków łowczych. Rozpoczynano je na św. Bartłomieja (przepiórki i kuropatwy, później cietrzewie i kaczki) Potarż – Urządzenie zamykające potrzask. Najczęściej nazywano tak długi sznur przywiązany do tzw. strzały, czyli patyczka podpierającego siatkowe wieko samołówki. Po wyrwaniu strzały wieko opadało i zamykało potrzask Przebicie – Kiedy ptak leci w naszym kierunku i zamiast wylądować na rękawicy jedynie jej dotyka, a następnie kieruje się dalej w poprzednio upatrzoną stronę. Przebijanie wabidła – Ćwiczenie mające na celu wyrobienie mięśni u ptaka, kiedy sokolnik kręci wabidłem, a sokół usiłuje je złapać. Przedłużacz – Rzemień lub linka z plecionki przewleczona przez werblik, która służy do przywiązywania ptaka do siedziska. Przelotnia – Patrz tramwaj. Przytroczyć – Przymocować zwierzynę to torby za pomocą troków. Przywołanie – Proces, podczas którego wołamy ptaka by do nas przyleciał. Ptaki łowcze – Pewne gatunki ptaków z rzędu: Drapieżne, stosowane w sokolnictwie. Z sokołów najbardziej ceniony białozór – Falco rusticolus. Ponadto bardzo zmienny w upierzeniu raróg Falco cherrug, sokół wędrowny Falco peregrinus, drzemlik Falco columbarius, kobuz Falco subbuteo; oraz jastrzębie: gołębiarz Accipiter gentilis i krogulec – Accipiter nisus. W Azji wykorzystywano często sokoliki karliki (np. Hierax coerulescens) oraz orły. Ptaki łowieckie – Patrz ptaki łowcze. Ptaki łowne – Ptactwo, na które się poluje. Ptaki myśliwskie – Patrz ptaki łowcze. Ptaki niskiego lotu – Ptaki, które polują z niezbyt dużych wysokości, trzymające się dość blisko sokolnika, jastrzębie. Ptaki wysokiego lotu – Ptaki, które polują z większych wysokości, często odchodzące dalej, sokoły. Rabiec – Patrz dziwok. Radio – Patrz telemetria. Rajery – Trofeum myśliwskie – dwa zwisające, ciemne, długie pióra na tylnej części głowy u dorosłych czapli. Dawniej ilość rajerów w kapeluszu świadczyła o poziomie i umiejętnościach szlachcica. Najbardziej cenione były białe rajery, które rzekomo wyrastały na polanym woskiem miejscu po swoich poprzednikach. Rękawica sokolnicza – Wykonana z grubej, miękkiej, często łosiowej skóry, z dużym rękawem od spodu rozciętym, dochodzącym do łokcia – pięciopalczasta, szyta na lewą rękę (W dawnej ikonografii spotyka się także sokolników przedstawionych z ptakami myśliwskimi na ochronionej rękawicą prawej ręce). Niejednokrotnie bardzo bogato zdobiona. Rarożnik – Sokolnik, który wyspecjalizował się w układaniu rarogów, które polują zarówno na zdobycz naziemną jak i ptactwo. Rozkapturzyć – Zdjąć ptakowi kaptur. Rozkład – Zwierzyna upolowana podczas łowów. Rydoklapka – Spinacz ogonowy używany przez czeskich sokolników do uspokajania ptaka. Spina się nim ogon, przez co nerwowy ptak niechętnie się zrywa nie mogąc rozłożyć sterówek. Rzemyki – Służą do zaciągania lub otwierania karnala. Saker – Raróg. Sakeret – Samiec raroga stepowego. Samotrzask – Urządzenie do chwytania ptaków drapieżnych. Jako przynętę stosowano białego lub czarnego gołębia, a także manekin poruszany za pomocą specjalnych mechanizmów, tzw. sparów lub sparków. Sieci łowieckie – Ongiś bardzo rozpowszechnione (w średniowieczu). Głównie poławiano nimi ptaki – także drapieżne, przede wszystkim dziczki, które następnie ukrócano i układano. Znano ich kilkanaście rodzajów, np. szater, niewód ptasi, dziwocza (używana do połowu rabców), do nakrywania używano brożków, były też sieci mrzeżne, dwa razy dłuższe nić szersze, sieci podolskie na kuropatwy, w łowach z lataczami stosowano także płachtę, ponadtwo tzw. poły, tajniki, żaki z wikliny itp. Obecnie nie stosowane. Skłuć – Dobić zwierzynę złapaną przez ptaka. Skłuwak – Specjalny obustronny sztylet służący do skłuwania. Skrzynia transportowa – Przenośne siedzisko wykorzystywane do transportu ptaków samochodem. Można ją scalić ze stelarzem, dzięki czemu stanie się idealną propozycją dla ludzi muszących daleko podróżować na teren łowiecki. Skwarna – Środki głównie pochodzenia roślinnego powodujące wymioty u ptaków drapieżnych. Podawano je przed polowaniem, aby ptaka myśliwskiego uczynić głodnym, a tym samym chętniejszym do łowów. Obecnie nieużywane. Skwarw – Patrz skwarna. Sokolarnia – Zwykle kilka sąsiadujących ze sobą wolier, w których trzyma się ptaki łowcze. Często w skład sokolarni wchodzą także pomieszczenia gospodarcze. Sokolnictwo – Układanie pewnych gatunków ptaków drapieżnych do łowów i polowanie z nimi. Sokolnik – W średniowieczu służący sprawujący opiekę nad sokolarnią i ptakami myśliwskimi, od XV w. urzędnik dworu – sokolniczy. Sokołowe – Obciążenie, które na mocy prawa książęcego (gwarantującego wyłączność polowania z sokołami tylko panującym jako ich regale łowieckie) ponosili poddani, a które zmuszało ich do pilnowania gniazd sokołów oraz jastrzębi i ich żywienia. Sparek – Manekin w kształcie ptaka, poruszany specjalnym mechanizmem. Umieszczano go zamiast żywego ptaka w samołówkach lub samotrzaskach. Stalowe szpony – Ostre pochewki stalowe nakładane na szpony ptaków myśliwskich, by je przedłużyć, a przez to ułatwić zadanie śmiertelnego ciosu ofierze. Używane rzadko i prawie wyłącznie przez ludy afrykańskie i azjatyckie. Stelarz – Przenośne siedzisko wykorzystywane do wynoszenia grupy sokołów na pole. Sterówki – Pióra w ogonie ptaka (zwykle 12). Stójka – Wykonuje ją pies, który zwęszył miejsce zalegania zwierzyny. Strzałka – Rzemienny pasek w kształcie strzałki służący do mocowania dzwoneczków lub nadajnika telemetrii na skokach ptaka. Suchy ptak – Ptak, który zakończył pierzenie, a jego pióra nie są już ukrwione. Szczepki – Część pęt aylmeri – obrączki zakładane na skoki ptaka, przez które następnie przewleka się pęta. Szerokoskrzydłe – Zbiorowe określenie myszołowów i orłów. Szpony – Pazury ptaków drapieżnych. Sztukowanie piór – Proces polegający na sztucznym zastąpieniu zniszczonych piór ich odpowiednikami w lepszym stanie. Świrowanie – Nienormalne zachowanie się ptaka bez wyraźnych przyczyn. Świstawka – Używana podczas uwabiania oraz w polu na łowach. Wykonana najczęściej z rogu, nie posiada wewnątrz kulki wibrującej. Tandem – Jednoczesne polowanie z dwoma ptakami drapieżnymi (samcem oraz samicą). Telemetria – Urządzenie składające się z małego nadajnika mocowanego do nogi bądź ogona ptaka oraz odbiornika (często z montowaną anteną) odbierającego sygnał wysyłany przez nadajnik. Najczęściej stosowana przy sokołach odchodzących daleko, służy do namierzania zgubionego ptaka lub po polowaniu zakończonym sukcesem gdy ze zdobyczą zapadnie w zarośla czy trawy. Tiercelet – Samiec sokoła wędrownego. Torba sokolnicza – Patrz waciek. Tramwaj – Urządzenie umożliwiające ptakowi myśliwskiemu większą swobodę ruchu w wolierze. Zbudowane z szyny, kółka i przywiązanej do niego linki. Na jego obu końcach umieszcza się siedziska. Troki – Rzemienne paski zakończone metalowymi kółeczkami służące do przymocowywania upolowanej zwierzyny. Ugłaskany – O ptaku, który pozwala się dotykać i nie dziobie człowieka. Ugonić – Upolować zwierzynę przy współdziałaniu ptaka i psa myśliwskiego. Układanie – Proces treningu skrzydlatego drapieżnika mający na celu zrobienie z niego ptaka łowczego. Układanie wola – Ubijanie i układanie przez ptaka mięsa w wolu. Ukracanie – Pierwszy etap układania ptaka myśliwskiego do łowów polegający na przezwyciężeniu wrodzonej dzikości i złagodzeniu jego charakteru, a w następstwie przywiązanie go do sokolnika. Ukrócenie – Patrz ukracanie. Ułowka – Upolowana przez ptaka łowczego zwierzyna. Unosiciel -Pomocnik sokolnika prowadzący unoszenie. Unoszenie – Drugi etap układania ptaka myśliwskiego polegający na przyzwyczajeniu go do noszenia na rękawicy, tak z głową odkrytą jak i w kapturze. W tym etapie nauki ptak powinien już pozwalać się głaskać po piersi. Uwabienie – Trzeci etap układania myśliwskiego ptaka, polegający na przyuczeniu go do przylatywania na rękawicę na sygnał dany świstawką, na zawołanie lub znak dany podniesionym berłem skrzydłowym czy wabidłem. Uwarunkowanie – Wdrukowanie w świadomość ptaka pewnych informacji (np. przynależności do gatunku ludzkiego – uwarunkowany ptak myśli, że jest człowiekiem). Istnieje wiele odmian uwarunkowania, z których część jest pozytywna, a inne są zdecydowanie niepożądaną cechą u ptaków łowczych. Uzbrajanie – zakładanie ptakowi akcesoriów (np dzwoneczków lub nadajnika telemetrii) Wab – Patrz wabidło. Wabidło – Jest to rodzaj sztucznej przynęty. Służy do nauki polowania i ćwiczenia sprawności ptaka. Idealne wabidło powinno być pierzaste i kleiste, a także dostatecznie miękkie. Waciek – Torba sokolnicza. Służył do noszenia odprawy i upolowanej zwierzyny. Wykonana ze skóry gładkiej l. z sierścią. Wdrukowanie – Patrz uwarunkowanie. Werblik – Służy do łączenia pęt z przedłużaczem zapobiegając zarazem ich skręcaniu. Wędrowna – Samica sokoła wędrownego. Wędrowny – Samiec sokoła wędrownego. Węzeł guzikowy – Patrz koreczek. Wierbca – Pręt wiklinowy służący do usztywniania brzegów sieci. Wiersze – Patrz wierbca. Wierzbca – Patrz wierbca. Wkarmienie – Patrz uwabienie. Wole – Organ u ptaka, który odpowiada za magazynowanie i wstępne trawienie pokarmu. Woliera – Specjalne pomieszczenie do trzymania ptaków łowczych. Woskówka – Skóra najczęściej o żółtym zabarwieniu otaczająca dziób. Wprowadzenie – Etap układania, w którym ptak przystępuje do pierwszego polowania. Wsparek – Patrz sparek. Wyciekać – Najczęściej o kurakach, które po zapadnięciu w osłonę pokrywy roślinnej wymykają się na nogach. Wyczekiwać – Ptak wiszący w powietrzu nad sokolnikiem w oczekiwaniu na wypłoszenie zwierzyny. Wykapturzyć – Patrz rozkapturzyć. Wynicowanie jajowodu –Wysunięcie jajowodu przez samice do steku podczas aktu kopulacji. Wypierzony – Ptak, który zakończył się pierzyć. Wypiór – Pierzący się ptak. Wypluwka – Zbite, niestrawione resztki pokarmu, które po oddzieleniu się od mięsa są zwracane przez ptaka w odruchu wymiotnym. Wystawienie – Wskazanie przez psa miejsca zalegania zwierzyny. Zaciągnąć kaptur – Zacisnąć rzemyki od kaptura po jego wcześniejszym założeniu na głowę ptaka. Zależeć pole – O ptaku myśliwskim, który stracił sprawność łowiecką wskutek rzadkiego używania go do polowania. Zapadać – O zwierzynie (najczęściej kurakach), która po wypłoszeniu i krótkiej ucieczce w powietrzu ląduje na ziemi celem znalezienia kryjówki. Zaznaczyć – Ptak, który po nieudanym ataku ląduje nad miejscem zapadnięcia zwierzyny. Zrywać się – O ptaku, który siedząc spętany na rękawicy lub siedzisku usiłuje odlecieć. Żyleciarz – Osoba, która nie ma prawa nazywać się sokolnikiem, ponieważ głodzi swojego ptaka nadmiernie obniżając mu kondycję. Żyleta – Patrz żyletka. Żyletka – Zaniżona kondycja, w której ptak jest osłabiony i przegłodzony, a kość mostka na piersi da się bardzo łatwo wyczuć. Harpia wielka to ptak z rodziny jastrzębiowatych i cóż, jest wielki. Zdecydowanie adekwatna nazwa. „Mój Boże, jest naprawdę ogromna” – to podobno częsta reakcja ludzi, którzy po raz pierwszy widzą harpię na własne oczy. O ptaku można rozwodzić się godzinami. Dziki, dumny, majestatyczny, ale przede wszystkim ogromny.
Harris Hawk (Parabuteo unicinctus) – Myszołowiec towarzyski Jeden z najbardziej wszechstronnych ptaków łowczych. Nadaje się zarówno do latania (o ile nie obudzimy w nim pasji łowieckiej) jak i do polowania. Ptak ten jest jednym z łatwiejszych gatunków do ułożenia jeśli myślimy o „lataniu” jednak wymaga już nieco wiedzy i praktyki jeśli chcemy z nim polować. Dobry dla początkujących pragnących później zacząć przygodę z jastrzębiami – nie oddala się za bardzo i ciężko jest go zgubić a przy zastosowaniu telemetrii staje się to prawie rozpoznawcze: jest to ptak wielkości jastrzębia żyjący głównie na obszarze od południowo-zachodnich terenów USA aż do Chile i środkowej Argentyny. Jest to jedyny gatunek ptaka drapieżnego, który w swoim naturalnym środowisku poluje w stadach wykształcając tym samym strukturę socjalną. Łatwy do rozpoznania po charakterystycznych czerwono-rdzawych plamach na skrzydłach oraz ciemnym ogonie z dużym białym pasem na końcu (stąd też jego nazwa łacińska uni=jeden cinctus=pas). W naturze gniazduje między innymi na kaktusach i poluje głównie na zdobycz naziemną (króliki), choć inne małe ssaki jak i gady również trafiają się dość często. Składa zwykle do 5 jaj, które wysiaduje głównie samica przez 31-36 dni. Młode zaczynają odkrywać świat w wieku 38 dni. Młode w przeciwieństwie do starych ptaków mają pstrokatą pierś, która w późniejszym okresie ciemnieje i staje się jednolicie długość ciała od ok. 46cm do 76cm, rozpiętość skrzydeł średnio. 110 cm, waga samca średnio 710g, zaś samicy 1020g. Samice są zwykle około 40% większe od samców. Raróg górski (Falco biarmicus) Jest to jeden z najlepszych sokołów dla początkujących – można go używać zarówno do latania jak i do polowania. Jeśli planujesz zacząć przygodę z sokolnictwem i kierować się w stronę sokołów, to jest ptak dla rozpoznawcze: mimo, że w locie jest bardzo podobny do sokoła wędrownego, można go odróżnić po smuklejszej sylwetce, nieco dłuższym ogonie i powolniejszych uderzeniach skrzydeł. O wiele łatwiej pomylić go z rarogiem, zwłaszcza tam, gdzie oba gatunki występują razem (np. na Bałkanach). Dorosłe osobniki tych gatunków ciężko jest pomylić. Raróg z wierzchu jest brunatny, a raróg górski niebieskoszary z ciemnymi prążkami i ma jasny, zwykle skąpo plamkowany, spód ciała. Dorosłe rarogi górskie mają poza tym charakterystycznie rudo lub piaskowożółto zabarwioną potylicę i kark oraz wąskie ciemne wąsy na policzkach. Ubarwienie osobników młodocianych jest mniej kontrastowe, bardziej jednolite, z brunatnym nalotem: tył głowy mają jasnobrązowo kreskowany, grzbiet jednolicie ciemnobrunatny, spód ciała białawy z brunatnymi podłużnymi plamkami. Młode rarogi i rarogi górskie odróżnić można z bliska. Ten duży sokół (mniejszy jednak od raroga) występuje głównie w Afryce, a jego podgatunek gniazduje w południowych Włoszech, na Sycylii oraz w zachodnich i południowych rejonach Półwyspu Bałkańskiego. Dalej na północ pojawia się rzadko, zaś w Europie Środkowej sporadycznie. Głównie w okresie wychowywania młodych, partnerzy polują razem, na zmianę atakując w locie wypłoszone ptaki. Często sukces łowiecki zależy właśnie od współpracy partnerów. Łowią głównie ptaki (kawki, pustułeczki, pustułki, kalandry itp.) w locie, okazjonalnie zaś ofiary na ziemi (np. młode króliki, szczury, jaszczurki, płazy i duże owady). Pary dobierają się na całe życie. Jaja w ilości 3-4, podobne do jaj sokoła wędrownego, ale raczej żółtawo, a nie czerwonobrunatno plamkowane. Wymiary samca: długość ciała ok. 44 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 100 cm, waga 500-600 g. Wymiary samicy: długość ciała ok. 49 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 110 cm, waga 700-900 g. Jastrząb (Accipiter gentilis) Ptak, który jest bardzo dobrym gatunkiem do polowania. Nie nadaje się do „latania” ze względu na swoją pasje łowiecką i czasami porywczy rozpoznawcze: krótkie, szerokie skrzydła, długi ogon z czterema poprzecznymi pręgami, na końcu zaokrąglony. Oczy żółte. Stare osobniki na spodzie poprzecznie prążkowane, młode z podłużnymi plamami. Przeważnie lata nisko, doskonale wykorzystując osłony terenowe. Trudny do zaobserwowania. Rozpowszechniony w lasach oraz na terenach otwartych całej Polski. Na skutek tępienia i prześladowania (najczęściej przez hodowców gołębi) staje się coraz mniej liczny, a także pędzi bardziej skryty tryb życia. Pożywienie to średniej wielkości ptaki, jak sójki, dzikie gołębie, dzięcioły, kuropatwy oraz mniejsze ssaki, np. zające, króliki, wiewiórki, szczury. Gniazdo jest dość obszerne i płaskie, usłane z gałęzi i umieszczone w koronie drzew leśnych. Jedna para jastrzębi ma 2-3 gniazda i w nieregularnych odstępach czasu, wynoszących 1-3 lat, przenosi się z jednego na drugie. Jaja w ilości 3-4, rzadziej 2 lub 5, zielonkawobiałe bez plam. Zimę spędza w kraju, w bliższej lub dalszej okolicy rewiru leśnego, w którym się gnieździ. Wymiary samca: długość całego ciała 53-55 cm, rozpiętość skrzydeł 101-103 cm, skrzydło złożone 31-33 cm, ogon 23-25 cm, waga 580-800 g. Samica jest znacznie większa, oto wymiary: długość całego ciała 60-63 cm, rozpiętość skrzydeł 116-120 cm, skrzydło złożone 35-37 cm, ogon 27-30 cm, waga 810-1300g. Sokół wędrowny (Falco peregrinus) Cechy rozpoznawcze: typowa postać sokoła. Mniejszy od raroga, ale znacznie większy od kobuza; samica jest większa od samca. Krótka szyja i ogon, skrzydła długie i ostro zakończone. Duży, czarny „wąs” schodzi na biały policzek. Plamy na brzuchu i nogawicach u młodego ptaka podłużne, u starego poprzeczne. Ochrypłe, głośne okrzyki w zaniepokojeniu, zwłaszcza przy gnieździe. Lot szybki, nadzwyczaj sprężysty (w locie pikującym może osiągnąć prędkość nawet 300 km/h). Gnieździ się w lasach i wśród skał na terenie całej Polski, lecz wszędzie jest rzadki. Dzięki prowadzonemu przez „Gniazdo Sokolników” programowi odbudowy dzikiej populacji powoli jego liczba wzrasta. Jego pożywienie stanowią ptaki do wielkości kaczki schwytane w powietrzu na otwartej przestrzeni. Gniazdo na drzewie (zajmuje wówczas gniazda czapli lub gawronów), jednak najczęściej na półkach skalnych bez żadnej wyściółki. Jaja 3-4, rzadziej do 6, na kremowobiałym tle bardzo gęsto nakrapiane czerwonobrązowymi plamami. Stare ptaki zimują w kraju i zatrzymują się niekiedy na wysokich wieżach pośrodku miast, młode odlatują we IX i X, a wracają w II i IV. Wymiary: długość całego ciała 40-43 cm, rozpiętość skrzydeł 85-106 cm, skrzydło złożone 29-31 cm, ogon 14-16 cm, waga samca 580-721 g, waga samicy 860-1090 g. Raróg (Falco cherrug) Jeden z bardziej „myślących” sokołów, którego układaniem do polowania powinni zajmować się już doświadczeni ludzie. W niektórych krajach bardzo popularny gatunek do polowań np na gawrony (w Polsce bez dodatkowego zezwolenia ten rodzaj polowania nie jest możliwy).Cechy rozpoznawcze: duży, w porównaniu z innymi sokołami krępy w budowie, chociaż jak wszystkie sokoły ma skrzydła długie i ostro zakończone, a ogon stosunkowo krótki. Czarna plama ciągnąca się od kąta dzioba w postaci „wąsa”, słabo zaznaczona. Plamy na nogawicach duże i podłużne. Gnieździ się na terenach położonych na południe i wschód od granic Polski i sięga aż do Azji Środkowej. W naszym kraju rozmnażany w niewoli. Dzikie ptaki obserwowane rzadko jako pojedynczo zabłąkane lub przelotne osobniki. Pożywienie to drobne gryzonie i ptaki, czasem mniejsze ssaki. Gniazdo najczęściej na półce skalnej. Jaja w ilości 3-4, na białym tle obficie nakrapiane brązowymi plamami. Wymiary: długość całego ciała 49-54 cm, rozpiętość skrzydeł 130-140 cm, skrzydło złożone 35-42 cm, ogon 19-24 cm, waga samca 700-900g, samicy 1000-1300g. Są to najpopularniejsze gatunki ptaków drapieżnych, jakich używa się w Polsce w celach sokolniczych. Ponieważ polskie prawodawstwo nie dopuszcza odłowu ptaków z natury, to wszystkie ptaki jakie można spotkać na rękawicy sokolniczej pochodzą z zamkniętych hodowli wolierowych, gdzie rozmnaża się skrzydlate drapieżniki. W wypadku sokoła wędrownego część z nich zasila program restytucji, a reszta trafia do sokolników i jest układana. Fragmenty opisu gatunków pochodzą z atlasu „Ptaki Polski” autorstwa Jana Sokołowskiego, a także z przewodnika „Ptaki Drapieżne Europy”
kobuz » gatunek średniej wielkości ptaka drapieżnego. kobuz » inaczej sokolik drzewiec. kobuz » mały sokół z rudymi ”portkami”. kobuz » średni ptak drapieżny z sokołowatych. kobuz » średniej wielkości ptak drapieżny z rodziny sokołowatych. kobuz » uważany za jednego z najbardziej sprawnych ptaków szponiastych.
Nazwisko pochodzi od nazwy osobowej Orlik, ta od rzeczownika orlik ‘młody orzeł’, a także 1. półtorak, pieniądz śląski, 2. roślina z rodziny jaskrowatych, 3. ptak drapieżny dzienny z rodziny sokołów (zob. tzw. Słownik warszawski, t. III, s. 829). Nazwę osobową Orlik odnotowano na terenie Polski w 1398 roku (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 185). Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz
| 24 maja 2021 W Noc Świętojańską znanym zwyczajem, w niektórych regionach Polski było ścinanie kani. Kania to drapieżny ptak, z rodziny sokołów, który najczęściej występuję na Pomorzu i Kaszubach. Zwykle obrzęd ten ma miejsce w Noc Świętojańską. W tym roku w Orlu w miniony już weekend ( 22-23 maj) mogliśmy obejrzeć inscenizację tego obrzędu. Ogólny zarys obrzędu nie różnił się bardzo od tego z zamierzchłych czasów jednakże wykonany był w bardzo symbolicznej formie. Dokładne pochodzenie tego zwyczaju nie jest znane, nie mniej wokoło niego obrosło mnóstwo legend. Obrzęd ścinania kani to swego rodzaju widowisko, dziś słomianą kukłę kani ( niegdyś prawdziwego ptaka) sytuowano w centralnej części placu. Mieszkańcy przypisywali wiele win drapieżnikowi oraz oskarżano go o zło jakie spadało na mieszkańców wioski – „uwolnieniem” mieszkańców od zła i win było ścięcie głowy ptaka. Było to także swego rodzaju ostrzeżenie ludności przed tragicznymi skutkami złych czynów. zdjęcia: Wojciech Kuziel
Cytaty ze słowem orlik Do będących pod ścisłą ochroną należą wawrzynek wilczełyko, bluszcz i barwinek pospolity, widłak wroniec, orlik i lilia złotogłów. , źródło: NKJP: Zbigniew Zadruski: Zwiedzamy rezerwaty, Gazeta Częstochowska, 2003-07-18 Być może kruki siedziały tylko wokoło, a padlinę konsumowały orliki, które widzieliśmy. , źródło: NKJP: Nuria Selva Fernandez, Adam Wajrak: Wajrak w lesie, Gazeta Wyborcza, 1998-05-08 [...] na swej 1,7-hektarowej działce w Kowalewie (gm. Wiśniewo) posadził kilka odmian ziemniaków. Wszystkie ładnie wyrosły. I nadal okazale się prezentują - z wyjątkiem orlika (sześć długich redlin). , źródło: NKJP: K. Jakubowski: Idzie sobie dzik i kartofelki (kukurydzę) chrupie, Tygodnik Ciechanowski, 2007-08-04 Łącznie z orlikami, które już powstały w ciągu dwóch poprzednich lat realizacji programu, do końca tego roku [...] będzie działać prawie 150 takich kompleksów. , źródło: NKJP: (jp): Toruń: Toruń buduje najwięcej orlików w naszym regionie, Gazeta Pomorska, 2010-02-04 Ministerstwo Sportu oszczędzi na realizacji programu przygotowań olimpijskich i programu walki z dopingiem, ale nadal będzie budować orliki. , źródło: NKJP: K. Dulkowski, Dziennik Zachodni, 2009-01-31 Poza główną drużyną działają cztery młodzieżowe sekcje: orliki, trampkarze, młodzicy i juniorzy. , źródło: NKJP: Piotr Kanikowski: Szlifowanie diamentów, Słowo Polskie Gazeta Wrocławska, 2004-08-06 Do sukcesów obecnego burmistrza Mogilna na pewno należy zaliczyć budowę dwóch orlików i dwóch boisk wielofunkcyjnych na wsiach., źródło: NKJP: (aj): Mała Ojczyzna. Czy to były dobre lata dla Mogilna?, Gazeta Pomorska, 2010-01-22 [...] polskie młode orliki na większości stoisk kosztują 4 zł/kg., źródło: NKJP: (AK): Tanieją truskawki, Gazeta Krakowska, 2005-06-01 Pierwszy orlik powstał w centrum dużych osiedli, przy Zespole Szkół nr 3. , źródło: NKJP: xx: Puls regionu, Dziennik Zachodni, 2010-07-28 Grządki straciły czworokątny kształt, rozmywały się falistymi strugami truskawek, spośród których wystrzeliwały pióropusze marchewkowych liści i fontanny różowych orlików., źródło: NKJP: Joanna Bator: Piaskowa Góra, 2009 Nad Radomiem trzeba było piąć się wysoko w górę, na 5 tys. stóp (w lotnictwie obowiązuje terminologia angielska), czyli na półtora kilometra nad ziemię, bo niżej latały orliki. Małe samoloty treningowe armii., źródło: NKJP: Stanisław Śmierciak: Wiem, dlaczego ptaki śpiewają, Gazeta Krakowska, 2006-08-19 Tytuły mistrzów kraju wywalczyli orlik Mateusz Wach oraz młodzik Damian Reszka., źródło: NKJP: POŻ: Mistrzowie z Niewiadowa, Dziennik Łódzki, 2001-05-25Teraz wojskowi piloci uczą się latać na wysłużonych iskrach i orlikach. , źródło: Internet: żółta ruta, orlik - te młodziaki przypomną ci smak ziemniaków sprzed lat. , źródło: Internet: gatunek ma inną strategię łowienia: orlik i orzeł przedni lubią powoli okrążać swoje rewiry, siadać na wysokich drzewach i obserwować okolicę, jastrząb poluje z zasadzki i rzadko kołuje, a myszołów, którego często można zobaczyć nad Bukowcem, najchętniej kołuje w powietrznym kominie, sprytnie wykorzystując prądy wznoszące., źródło: NKJP: Podglądanie zwierząt w Bieszczadach, Nowiny Raciborskie, 2004-06-29 Najlepsi orlicy dostaną odpowiednio 720 zł, 600 i 500 zł, zwycięzca wśród juniorów – 600 zł, juniorów młodszych – 400 zł, młodzików – 300 zł., źródło: NKJP: Leszek Sobieraj: W niedzielę czeka nas wielki wyścig, Dziennik Zachodni, 2005-07-15W ubiegłym roku Katarzyna miała kilka minut na katapultowanie się z orlika. Samolot wbił się w ziemię, ona wylądowała na spadochronie na drzewie. , źródło: NKJP: Sławomir Sowa: Orlęta i orlice, Trybuna Śląska, 2002-06-07 Miastecki samorząd uważa, że nie ma zagrożenia, by nastąpić miało opóźnienie w oddaniu orlika do użytku. Termin wyznaczono na koniec kwietnia., źródło: NKJP: Mateusz Węsierski: Na orlika wysypali 20 ton gumy, a teraz zbierają ją odkurzaczami, Dziennik Bałtycki, 2009-04-10 Największym atutem wszystkich orlików są pełne wdzięku kwiaty o charakterystycznym kształcie [...]., źródło: Internet, ptaków drapieżnych i sów (marzenie młodych ornitologów to zobaczyć orlika krzykliwego, gadożera czy włochatkę) można spotkać nawet głuszca, ale raczej takiego, który zapuści się z białoruskiej strony., źródło: NKJP: Anna Gabińska: Puszcza jak z dzikiej bajki, Słowo Polskie Gazeta Wrocławska, 2006-01-20 Wykorzystywane do szkolnych lotów orliki i iskry niewiele różnią się od eksponowanych przy pasie startowym zabytków lotnictwa., źródło: NKJP: Orlęta czekają na „rury”, Dziennik Polski, 2006-06-30 W sprzedaży dostępnych jest wiele odmian ziemniaków. Na zimę zwykle kupuje się asterixy i orliki, które należą do grupy najsmakowitszych odmian ziemniaka i charakteryzują się długim okresem przechowywania. , źródło: NKJP: Emilia Leman: Ziemniak za złotego, Dziennik Bałtycki, 2008-09-26 W Rybinie jest też dużo lasów, można spotkać tam [...] orlika białego., źródło: NKJP: A. Skolarska: Szlaki turystyczne w naszym powiecie, Czas Ostrzeszowski, 2008-05-14
- Ηዉρኙρи у гопሡ
- Цодроրигιፓ хաሦօш жеп
- Агупум еፍищаρахик
- Ψኃկቩዠав искո саնеጄаዋе ջиκеኚαኙ
- Доր πанут
- Еծуሿէсраኁ щовря
- Кጿብиյθ ψижапанጪча чиዐ кроጩոчե
- ቢծևвс е
- Ωሁаха ይևщուзеታ уթо
drapieżny ptak rodziny sokołów posiada 1 hasło. h a r p i a; Podobne określenia. ptak drapieżny z rodziny sokołów; ptak drapieżny z rodziny sokołów; ptak drapiezny z rodziny sokołów; drapieżny ptak z rodziny sokołów; ptak drapieżny z rodziny sokołów; circus, ptak drapieżny z rodziny sokołów; drapieżnik z rodziny sokołówLista słów najlepiej pasujących do określenia "ptak drapieżny z rodziny sokołów":KOBUZRARÓGPUSTUŁKAKRZECZOTORLIKKANIABIELIKJASTRZĄBHARPIAGADOŻERORŁYORZEŁRYBOŁÓWSOKOLIKPTAKIJAGUARORKAORLIKIKROGULECŁASICA
drapieżny ssak z rodziny psowatych ★★★ OCELOT: amer. drapieżny kot o pięknym futrze ★★★ SERWAL: drapieżny kot z Wersalu ★★★ sashenka7: SZAKAL: afrykański ssak drapieżny ★★★ TCHÓRZ: drapieżny ssak polski ★★★ ALIGATOR: drapieżny gad z rzędu krokodyli ★★★ KROGULEC: ptak drapieżny, kuzyn jastrzębiaJest to osobnik w upierzeniu młodocianym pochodzący ze zbiorów poniemieckich bez informacji o jego dokładniejszym pochodzeniu. W ostatnim czasie jednak trafił do nas osobnik sokoła wędrownego pochodzący z hodowli. Okaz został spreparowany przez p. Bogdana Kiesia w Pracowni Preparowania Zwierząt w Przyszowicach. Okaz, który dziś prezentujemy, zarejestrowano pod numerem inwentarzowym MŚO/P/13203. Ptak, którego widzice Państwo na fotografii, nosi typowe dla osobników dojrzałych upierzenie. Dorosłe sokoły wędrowne mają ciemny grafitowy wierzch głowy z wyraźnym szerokim wąsem. Reszta wierzchu ciała jest ciemnoszara z rozjaśnieniem na kuprze i nadogoniu. Z bliższej odległości widać, że upierzenie nie jest jednolite, lecz posiada wyraźne prążkowanie. Spód ciała jest biały z ciemnoszarym prążkowaniem. Łapy i woskówka wokół dzioba dorosłych ptaków są żółte. Młodociane ptaki są bardziej brązowe i zamiast prążkowania na spodzie ciała posiadają wydatne ciemne wędrowny to ptak drapieżny z rodziny sokołowatych. W porównaniu z dużo częściej widywaną pustułką Falco tinnunculus jest dużo większy (długość ciała wynosi od 36 do 48 cm), ma stosunkowo krótszy ogon i bardziej krępą sylwetkę. Charakterystyczną cechą tej rodziny, są dobrze widoczne w locie, ostro zakończone skrzydła. Sokoły wędrowne są doskonałymi łowcami. Polują głównie na średniej wielkości ptaki, które chwytają w locie. Doganiają ofiarę w locie poziomym lub spadają na nią z dużej wysokości, ze złożonymi skrzydłami, osiągając przy tym spektakularną prędkość nawet 360 km/h. Atak polega na delikatnym uderzeniu szponami ofiary w głowę lub plecy, co przy takiej prędkości ogłusza ją lub zabija. Sokół następnie sprawnie przechwytuje ją zanim opadnie na ziemię. Jeśli jednak ta technika nie jest możliwa, np. prędkość lotu jest za mała, ptak łapie ofiarę w szpony i zabija dziobem. Do dobicia często dość dużej ofiary, służy specjalny ząb na szczęce z odpowiadającym mu wcięciem na żuchwie, struktury te pomagają przerwać rdzeń kręgowy ofiary w trakcie dziobania jej szyi. Sokoły wędrowne występują praktycznie na całej kuli ziemskiej (wyjątkiem jest np. Antarktyka, Spitsbergen). Na większości areału gniazdują na półkach skalnych, jednak część populacji gnieździ sie na drzewach, korzystając z gniazd innych ptaków. W naszym kraju występują dwa ekotypy. Większość ptaków, jako potomkowie sokołów gnieżdżących się na skałach, wykorzystuje struktury pochodzenia antropogenicznego – wierze, kominy czy wysokie budynki. Od niedawna zaczęła się także odbudowa populacji nadrzewnej sokoła wędrownego w Polsce. Lęgi tego charyzmatycznego gatunku budzą wielkie zainteresowanie, dlatego często montuje się dla sokołów platformy lęgowe, z których prowadzone są transmisje on-line. Przykłady takich medialnych lęgów, możecie Państwo znaleźć pod linkiem: Do lęgów sokoły przystępują w drugiej połowie marca, wiec już lada moment. Gatunek ten składa od 3 do 4 czerwono-brązowych, nakrapianych jaj, z których po ok. miesiącu wylęgają się pisklęta. Opiekę nad młodymi sprawuje głównie samica, a rolą samca jest dostarczanie pokarmu. Po kolejnych 35-42 dniach następne pokolenie podniebnych łowców opuszcza gniazdo i rozpoczyna samodzielne życie. Mimo swojej mylącej nazwy sokół wędrowny jest gatunkiem na ogół osiadłym. Drugi człon łacińskiej nazwy peregrinus oznacza pielgrzyma, wędrowca. Jednak migrujące w większości są osobniki młodociane albo ptaki z północnych populacji. Nomenklatura ta najprawdopodobniej pochodzi z czasów, kiedy młode, przelotne ptaki były łapane do celów łowieckich. Niegdyś sokoły były licznym gatunkiem na terenie naszego kraju, później lęgowe tylko sporadycznie, obecnie spotykane są coraz częściej. Drastyczny spadek liczebności miał miejsce w latach 50-tych XX w. Główną przyczyną, było powszechne stosowanie owadobójczego środka chemicznego DDT, co doprowadziło do skażenia środowiska oraz pokarmu ptaków, a w konsekwencji głównego pożywienia sokołów. Obecnie liczebność populacji powoli wzrasta, do czego przyczynił się rozpoczęty w 1990 r. program reintrodukcji sokoła wędrownego. Coraz liczniejsze są też obserwacje, szczególnie na zachodzie Polski, co jest prawdopodobnie skutkiem podobnego programu realizowanego w Niemczech. W ubiegłym roku w kraju lęgi wyprowadziło 17 par na terenach leśnych, 23 pary na terenach zurbanizowanych i co najmniej 15 par na terenach górskich. Gatunek ten jest objęty ochroną ścisłą, wymieniony jest w Dyrektywie Ptasiej oraz w Czerwonej Księdze Zwierząt, jako gatunek skrajnie zagrożony wyginięciem. Do prezentacji tegoż właśnie eksponatu zainspirowała nas obserwacja dorosłego osobnika sokoła wędrownego poczyniona przez nas w trakcie badań terenowych r. w okolicach Kosorowic w gm. Tarnów Opolski. Oprac. Agnieszka Mulawa X89b85B.